پيرو اين تز ،سال گذشته  با يكى از تازه واردين كه آشنايى مختصرى با من داشت و تنها دو ماه بود كه در تورنتو زندگى ميكرد، همصحبت شدم.......طبق معمول گفتگو رسيد به اينجايى كه " راضى هستين  يا نه؟

ايشون گفتن " راضى؟"
--بله....راضى هستين يا نه؟
--البته كه راضيم....تفاوت مثل بهشت و جهنم ميمونه... انگار , دوباره متولد شدم....هواى تميز...ترافيك معقول...بهداشت و درمان رايگان....آزادى حجاب و دين و مسلك و مرام....چشم انداز هاى زيبا....خلاصه هر چى از خوبى اينجا بگم كم گفتم.....

گفتم:خوب خدا رو شكر.....

--البته ميدونى يه چن تا چيز جزيى هست  كه اصلا در مقابل خوبى هاى اينجا , به حساب نمياد....... الان مجبورم پول بيمه خصوصى بدم تا كارت اهيپ ام بياد..... موقع اجاره كردن اين آپارتمان ازم ريفرنس خواستن...نداشتم...مجبور شدم اجاره 6 ماه رو جلو جلو پرداخت كنم...

--بقيه چيز ها كه خوب بودن؟

--آره....فقط كارت اعتبارى بهم ندادن..گفتن سابقه اعتبارى ندارى........ولى در كل همه چى روبراهه...

--انشالله  همه چى خوب جلو بره....فقط يه توصيه  ..در مورد "دخل و خرج" كمى دست به عصا راه برين... اينجا تعدادى از مهاجر ها به خوشبينى شما نيستن...

--ايراد از خودشونه.....شايد زبونشون خوب نيست ..شايد راحت طلب هستن..اينجا  اگه بهشت نباشه دست كمى از اون نداره..........

....اوايل ورود خودم رو بياد آوردم و با افكارى مشابه.....و ميدونستم شرح مشكلات مهاجران براى ايشون در اون مقطع نه درسته و نه مورد قبول ايشون واقع خواهد شد و تنها باعث ميشه همون خاطرات خوب 3.. 4 ماه اول مهاجرت, نيز تلخ بشه...و  سبب انرژى منفى بشم.....از ايشون خدا حافظى كردم و هر 2 يا 3 هفته اى  تماس تلفنى داشتيم و اگه ايشون راهنمايى در مورد خدمات شهرى، كاريابى، سازمان ها و كلاس ها و انجمن ها و غيره ميخواست ، تا اونجايى كه ميدونستم به ايشون ميگفتم .......ايشون هيچوقت  وارد  مشكلاتش نميشد و منم نميپرسيدم.....چون ما ايرانى ها يه نوع حس آبرو دارى  نسبت به هموطنان و مخصوصا آشنايان هموطن داريم كه اون هم بى علت نيست... ...

 بگذريم.....چن وقت پيش ايشون رو حضورى ديدم...تو استار باكس همديگرو ديديم...يه جور هايى افسرده بنظر ميرسيد.... بعد از كمى خوش و بش و تعارف و خوردن قهوه، ...... بدون اينكه چيزى در مورد كانادا و تورنتو و كار و بار بپرسم، ايشون شروع به بد گويى (نه انتقاد) در موردكانادا كرد....

.... چيزى نپرسيدم چون ديگه اين نوع احوالات برام آشنا هستن....ميدونستم مشابه ديگر دوستان با هزار اميد و آرزو و خرج و مخارج و گذاشتن وقت و  غيره به كانادا اومدن و توى شهر بى در و پيكر تورنتو, هرچه جستن چيزى نيافتن.......

..... اينطور كه ايشون توضيح داد با 25000 دلارى به تورنتو اومدن كه هنوز يه سال نشده تازه با كلى صرفه جويى رو به اتمام هست و خوب حتى ايشون و خانمش با وجود داشتن مدارك كارشناسى و ارشد  ، كار هايى با حداقل دستمزد انجام دادن كه خوب تنها كمك خرجى بودن و بس........ چن راه   براشون مونده بود.. برگشت به وطن، رفتن به كالج يا دانشگاه , يا استفاده از كمك هاى دولتى ..... كه خوب رفتن به كالج رو انتخاب كرده بودن.....

گرچه نظر من رفتن ايشون به شهر هاى كوچكتر و كاريابى با شرايط سهل تر و شانس بيشتر  بود ولى طبق يه باور غلط اكثر مهاجر ها , ايشون فكر ميكرد شانس  كاريابى در تورنتو بيشتره غافل از اينكه يه دوره دو ساله كالج براى ايشون و همسرش جهت كاريابى  حداقل 30 تا 40 هزار دلار بدهى به بار مياره كه استهلاك اون سال ها  طول ميكشه.......

منم زياد اصرارى رو توصيه ام نكردم....چون خداى ناكرده ، اگه تو اون مسير هم در صورت انتخاب  موفق نشن ، كليه ايرادات به سمت من سرازير ميشه....

.... بالاخره،ايراد از اينجاس يا از ما؟....